කඩතිර හැර බලනු මැනේ දෙවොල හිස්වෙලා...

 ගීත දෙකක් නිසා මේ පෝස්ට් එක ලියවෙන්නෙ.එකක් නම් කලින් අහපු එකක් ඒ චන්ද්‍රසේන හෙට්ටිආරච්චි මහතාගේ“සඳුන් කපුරු සුළං රොදේ”

අනික මමනම් පළවෙනි වතාවට ඊයෙ පෙරේදා තමයි ඇහුවෙ.ඒ තමයි නන්දා මාලිනියන්‍‍ගේ “බුදුහිමියන්ටත් කලියුගයේ දෙවියන්ගේ පිහිටයි” ගීතය.

අහල නැත්තං පොඩ්ඩක් අහලම ඉන්න.දෙවනි ගීතය.එය එතරම් ඇහෙන්නෙ නැති නිසා දැම්මෙ.
 

මේකෙ ගීතයට කලින් නන්දා මාලිනියන්ගෙ පොඩි පූර්ව කථනයක් තියෙනවා.

“පොළොන්නරු යුගයේදී විද්‍යා චක්‍රවර්තීන් බුත්සරණ ලිවුවේත්,කෝට්ටේ යුගයේදී වීදාගම හාමුදුරුවන් බුදුගුණ අලංකාරය ලිවුවේත් දේව වාදයෙන් යටපත් වූ බුදුදහම නඟා සිටුවීමටයි.මේ වූ කලී එවන් කෘතියකට හොඳම කාලය එළඹ ඇති බව මතක් කර දීමකි”

කියලා.

ඒ පූර්ව කථනයට පස්සෙ දේවාලෙ යාතිකාවක් වගේ කොටසක් තියෙනවා ඊට පස්සෙ තමයි ගීතය එන්නෙ.ඒ  වචන ටික දාන්නම් අහල තියෙන මතක නැති අයටත් මතක් වෙන්න.

බුදුහිමියන්ටත් කලියුගයේ - දෙවියන්ගේ පිහිටයි
බුදුන්ටත් දෙවියන්ගේ පිහිටයි //

පරවුණු මල් දැක නිවුණු පහන් මැද 
බුදුහිමි තනිවිය බුදුකුටියේ
මල්දම් පළතුරු අගිල් කපුරු මැද
දෙවු රජ වැජඹෙයි දෙවු මැදුරේ

බුදුහිමියන්ටත් කලියුගයේ - දෙවියන්ගේ පිහිටයි
බුදුන්ටත් දෙවියන්ගේ පිහිටයි //

යතියන් පුද දෙන රුපියල් සත ගෙන
රුපුන් නසා දී රැකවරණේ 
දෙවියන් උපයන මුදලින් සුරැකෙයි
බුදුන් දහම් සඟ තුන්සරණේ

බුදුහිමියන්ටත් කලියුගයේ - දෙවියන්ගේ පිහිටයි
බුදුන්ටත් දෙවියන්ගේ පිහිටයි //

 මේ  ගීතය ඇහුවම මට හිතුන පෞද්ගලික අදහස් කීපයක් බෙදාගන්නයි හිතුවෙ.මේ ගැන හැමෝටම තම තමන්ගෙ මතයක් ඇති කියලා හිතනවා.

වරින් වර ලංකාව පාලනය කරපු දමිළ රජවරු නිසා ඔය දේවාල සංකල්පය ලංකාවෙ ස්ථාපිත උනා.ඒත් එක්කම සියවස් ගණනාවක සිට දේවාල සංකල්පය විවිධ මුහුණුවර ගනිමින්  ජනතාව අතරට එකතුඋනා.අද වෙනකොට ඒක බොහෝ දුරට සමාජගත වෙලා තියෙනවා.එහි කිසිම වැරැද්දක් නෑ.වැරැද්ද වෙන්නෙ සමාජගත වෙලා තියෙන විදිහෙ.දේවාල සංකල්පය කොහොම වෙතත් දේව සංකල්පය නම් ඊට ගොඩක් පැරණියි.එය ප්‍රතික්ෂේප කරන්න කොහොමටත් බැහැ.එහෙමනම් බුදුබණත්‍ බොරු වෙන්න ඕන.

අද වෙද්දි දේවාල වැහි වැහැලා.දේවාරූඪයෙන් සාස්තර කියන තැන් වැහි වැහැලා.අපල මුද්දක්,යන්තරයක් දාන්න කියලා නොඅහපු කෙනෙක් නැතුව ඇති.අඇත්තටම ඔය දේවාරූඪයෙන් සාස්තර කියන තැන් කිවුවට දෙවියො වඩින්නෙ නෑ ඔය හැම තැනටම.දේව භක්තියත් එක්ක වැඩිච්ච දේවාල අද වෙද්දි මුදල් මත යැපෙන තත්වෙකට පත්වෙලා.ඔය වගේ අධ්‍යාත්මයට ළඟ දේවල් වලට මුදල් සම්බන්ධ වෙනවා කියන්නෙම එහි වටිනාකම පහළ යාමක්.කණගාටුවට කාරණය නම් බොහෝවිට දේවාල පසුපස යමින් අන්ධ විශ් වාසයක වෙලෙන බොහෝ දෙනා බෞද්ධයන් වීමයි..ඇතැම්විට බුදුදහම යනු ඇදහිල්ලක් නොව දර්ශනයක් නිසාත් අනිත් බොහෝ ප්‍රචලිත ආගම් දෙවි කෙනෙක් මත ඇති විශ්වාසය පදනම් කොට ගොඩනැගුණු නිසාත් බෞද්ධයන් පමණක් බුදුන්ට අමතරව දේව පිහිටක අවශ්‍යතාවය සොයනවා වෙන්න පුළුවන්.

මට දැනෙනා ප්‍රශ්නය නම් පිහිට පැතීම නොවේ.දෙවියන්ගෙන් පිහිටක් ඇති බව මා ඉඳුරාම විස්වාස කරනවා.නමුත් පිහිට ලැබීම සඳහා යා යුත්තේ ඔවැනි මාර්ගයකද යන්න පිළිබඳව ප්‍රශ්නයක් මට තියෙනවා.

උදාහරණයක් විදහට දේවාලයක බාර හාර සඳහා පූජාවට්ටි පූජා කිරීම සලකා බලමු.එහිදී මමම ඇහින් දැකපු කාරණයක් තමයි එම පූජා වට්ටිය පූජා කරන්නන් වෙනුවෙන් දෙවියන්ට යාතිකා කරන කපු මහතා වැඩි මුදලක් පඬුරු ලෙස තබන ලද පූජා වට්ටියට වැඩියෙන් යාතිකා කරන බවත් අනෙක්වාට අඩු බවත්.එයින් ඔහු අදහස් කරන්නේ මුදලේ ප්‍රමාණය මත දේව පිහිට ලැබෙන ප්‍රමාණය අනුලෝම වන බවද?

කතරගම දේවාල පුදබිමට ඔබ හැමෝම වගේ ගිහින් ඇති.ඉස්සර නම් අපි පළතුරු එක්කො සල්ලි දීලා අරගෙන නැත්තං ගෙරද හැදනු ඒවා අරන් ගිහින් අපේ අතින් පිළයෙළ කරපු පූජා වට්ටියක් පූජා කිරීමයි සිදුවූනේ.නමුත් දැන් එතන තියෙනවා එක්තරා ව්‍යාපාරයක් අප මුදල් ගෙවූ විට කඩේ සිටින අයවලුන් විසින් පූජා වට්ටිය සකසා දේවාලය අසලටම ගෙනවිත් දෙනවා.අපිට ඇත්තේ පෝළිමේ ගොස් පිහිට පැතීම පමණයි.තව කාලයක් යද්දි ඔවුන්ගේ නියෝජිතයන්ම අප වෙනුවෙන් පෝළිමේ ගොස් පිහිට පැතීම සිදුවිමටත් ඉඩ තියෙනවා.එතැන අවම වශයෙන් දේව භක්තියවත් නැති බව මගේ හැඟීමයි.
                                     
                                         

 
සුදෝ සුදු රෙද්දකින් තමන්ගෙ හොර මැරකම් සේරම වහගෙන ඇවිත් සරුසාර පූජා වට්ටියක් පූජා කරලා දෙවියන් වඳින කම්බා හොරු,දේශපාලඥයෝ,‍වෙළෙන්දෝ දැකලා ඇති නේ? එසේනම් ඔවුන්ටත් දේව පිහිට ලැබෙනවාද?

ඇත්තටම නම් දෙවියන් යැදීම සිදුවිය යුත්තේ කෙසේද? මා සිතනා ආකාරයට මුලින්ම සිතින් කයින් වගේම වචනයෙනුත් හික්මිලා සිටිය  යුතුයි.ඒ වගේම බෞද්ධයන් නම් බෞද්ධ දර්ශනය අනුව යමින් පින්,කුසල් රැස් කරමින් දෙවියන්ට පිං අනුමෝදන් කිරීමට තරම් සුදුසුකමකින් යුක්ත විය යුතුයි.කරන්නන් වාලේ පෙරළි පෙරළි දෙවියන් වැන්දාට ඇති වැඩක් නැත.කරන තරම් ජඩ වැඩ සියල්ල කරමින් නිවස තුළ දේවාලයක් සාදා  දවස පුරා යාතිකා කළද ලැබෙන පිහිටක් නම් නැති බව මගේ හැඟීමයි.එය හරියටම කළයක් මුනින් හරවා වතුර වත් කිරීමට  සමානය.

පන්සල් යාම පැත්තකින් තියමු.අද බොහෝ දෙනාගේ තර්කයක්නෙ පින් කරන්න පන්සල් යන්නම ඕන නැති බව.ඒත් පුළුවන්තරම් අනුන්ගේ රෙදි ඇද වී ඇති එකම හොයන,.තමන්ගේ ළමයා හැර අනිත් ළමයි දියුණුවෙනවාට අකමඅති,අල්ලපු ගෙදර එකා වාහනයක් ගත්විට ඉරිසියාව කට දෙපැත්තෙන් බේරෙන කී දෙනෙක් දේවාල වඳින්නට යනවාද?ඔවුන්ටත් දෙවි පිහිට ලැබෙනවා යයි කීම මටනම් හාස්‍යයට කරුණක්.

බොහෝ විට දරුවෙක් විභාගයක් සදහා යනවිට සරස්වතියට,ගණ දෙවියන්ට පූජා පැවැත්වීම අද සාමාන්‍ය දෙයක් වී ඇත.මා සිතනා ආකාරයට එහි වරදක් නැත.නිසි ලෙස විභාගයට සූදානම් වී,තම ආගම ධර්මයට අනුගත වී සිටි දරුවකු දේව භක්තිය මුල්කොට එසේ බාරයක් වීමෙන් සිදුවන්නේ එම දරුවාගේ සිතට යම් අධ්‍යාත්මික සුවයක් සමඟ ආශිර්වාදය පිළිබඳ විස්වායක් ඇති වීමයි.ඒ  විස්වාසය ඔහුට විභාගය ජය ගැනීම සදහා ඇත්තටම ඉවහල් වේවි.නමුත් ගණ දෙවියන්ට බාරයක් වූ පමණින් සියල්ල සිදු වන්නේ නෑ.විබාගයට සූදානම් නැතිව, විභාගය නිසාම පමණක් දෙවියන් බුදුන් මතක් වෙන කෙනෙක්නම් පූජා වට්ටි 10ක් දුන්නත්,යන්තර 10ක් බෙල්ලෙ එල්ල ගත්තත් එතන පිහිටක් ඇත්තෙ නැහැ.

 මේ තරම් දෙවියන් වඳින පුදන රටකට ඔය කියනා තරම් දේව බැල්ම වැටුනේ නම් මේ තරම් අපරාධ සිදු වෙන්න බැහැ.උදේ පාන්දර සිට මහ රෑ වෙනතෙක් තර‍ඟෙට සෙත් පිරිත්,දේවාශිර්වාද කවි,දහම් සිතුවිලි ප්‍රචාරය වෙන දවස තිස්සේම බණ කියන, රේඩියෝ චැනල් ටී.වී. චැනල් බර ගානක් තියෙන රටක් මේ වෙද්දි ධර්ම රාජ්‍යයේ පේනතෙක් මානෙකටවත් ඇවිත් නැත්තෙ ඇයි? 

දෙවියන් විකුණා කන සමාජයක් තුළ දෙවියන් වැඩ හිදීවිද?මගේ දැඩි විස්වාසය නම් මෙය සිතත් සමඟ කරනා ගනුදෙනුවක් බැවින් තමාගේ හිත පිරිසිදු නම් ඒ තුළම දෙවියන් වැඩ හිදීවි.තමා නිවැරදි බවට සිතින් සත්‍යක්‍රියාවක් කොට දෙවියන්  සිහිකිරීමෙන් පවා දේව පිහිට ලැබිය හැකි වේවි.කිසිදු දිනක ඔබට නොහැකියි දෙවියන්ව මුදලට ගන්න.ඇත්තටම “පොළව කොටන තැන පාර හදන තැන ගිනියම් අවුවේ මහ වරුසාවේ දෙවියෝ වැඩ ඉන්නේ..බලන් කඩතුරා හැර දෑසේ...” කියලා තමයි කියන්න වෙන්නෙ.

යන්තර,අපල මුදු ගැන එහෙම කියනවනම් කියන්න තියෙන්නෙ අද වෙද්දි, “ ජ්‍යොතිශය කලියුගයේදී මියයයි.අන්ධව යළි උපදී” කියන ප්‍රකාශය සත්‍ය වේගෙන යන බවයි.මම දැක්කා වයලීනෝ අයියා කොහෙහරි කියලා තිබුනා ඉස්සර ජ්‍යොතිශයේ කෙළ පැමිණි අය මේ කාලෙ පුද්ගලයන් ඔය ‍‍වගේ දෙවල්වලින් වැරදි ප්‍රයෝජන ගන්නා නිසා ශාස්ත්‍රය සම්පූර්ණයෙන් ‍මේ පරපුරට ඔවුන් සම්ප්‍රේෂණය කරලා නැහැ කියලා.අද සිද්ධ වෙන දේවල් එක්ක බැලුවම ඒ කතාවනම් ඇත්ත බව වැටහෙනවා.

අපි මේ අන්ධ විස්වාස ගැන කතා කරන්නෙ ;

ෆේස් බුක් එකෙන් බුදුවෙන ,තමා බෝධිසත්ත්වයෙක් යැයි කියාගන්නා මානසික රෝගීන් සිටින කාලෙක.

බුදු හාමුදුරුවන්ගේ කාලෙත් තිබු කැසිනෝ දැන් තිබුනාට කමක් නෑ කියන,තමන් සෝවාන් උන බවට කෑ මොර දෙන ,ජාතිය බේරා ගැනීමට ගිනි තබා ගන්නා “හාමුදුරුවරු” වැඩ සිටින කාලෙක.

භාවනා පන්ති පවත්වමින් මාර්ගඵල ක්ෂනිකව ලබාදෙන සෘෂිවරු වැඩ සිටිනා කාලයක.

බුද්ධ බාර් වල නිරිවාණය මෙනු එකක් වෙන කාලෙක.

කියලත් අමතක කරන්න බැහැ.

අවසාන වශයෙන් කියන්න තියෙන්නෙ පිහිටක් ලැබීමට පෙර ඔබ එය ලැබීමට සුදුස්සෙක් විය යුතුයි.අධි විශ්වායෙන් හෝ අවිශ්වාසයෙන් යන ‍මාර්ග දෙකෙහිම පිහිටක් නැහැ.ආගම දහම මුල් තැන තබා ධර්මයේ හැසිරෙන්නා ධර්මය විසින් රකී යන්න වටහා ගත් දිනක හිටියොත් හොඳට හැදී දෙවියොත් නමට වඳී යන්න ඔබට වැටහේවි.

සඳුන් කපුරු සුළං රොදේ පිරුවට ඇඳලා
පැතුම් පඬුරු දෝත දරා දේව යාතිකා
යැදුම් හඬින් කම්පිත වී දිව නෙත් වැසිලා
කඩතිර හැර බලනු මැනේ දෙවොල හිස්වෙලා

කිළිටි දෙපා ගැටුණු බිමේ කහ දිය ඉසලා
රන් කහවනු පුදමින් තටු සිරස තබාලා
සකල දෝස නිවාලන්න යාදිනි ගැයෙනා
කලියුගයේ අරුමය මැද දෙවොල හිස්වෙලා

මුසා වදන් සිත පත්ලේ -සැඟවේ දෙවියන් හමුවේ //
ඉසුරු පතා යදින්නේ මිනිසා කොයිබද යන්නේ

සිලෝ ගීත දෙවියන්ගේ - පහන් සිතට ළං වෙන්නේ
යාදිනි කිම වැළපෙන්නේ සිතමයි දෙවොලක් වෙන්නේ